Wszedłem do swojego pokoju ciągnac za sobą torbę.
Koszmarny dzień.. śmierdzę, wszystko mnie boli, na pewno jestem rozczochrany i chcę umrzec. I ja mam tu pracować?! Mogłem zostać w Stanach.
Szybko rozpakowałem się i poszedłem wykąpać. Potem zaległem na łóżku i po chwili nie nie było.

Ok. To było dziwne, będę musiał o tym komuś opowiedzieć. Co prawda lepsze żarty robi mój stary klientom u siebie w restauracji, no ale...nie wszyscy mają "to coś". Westchnąłem tylko i poprawiłem plecak podróżny, z moimi rzeczami. Nie było tego...zarąbiście dużo. W końcu nie będę tu tkwił wiecznie...No bo ile można mieszkać ze stażystami? Zawsze mi się wydawało, że stażyści przychodzą tu do pracy. To coś takiego jak praktykanci w szkołach. Nie muszą w niej spać. Wymacałem klucz w kieszeni, po czym wsunąłem go do zamka. Okazało się, że pokój był otwarty.
- Siema - powiedziałem do chłopaka, siedzącego na łóżku - Aaa...To ty - wyjąłem słuchawki z uszu i popatrzyłem na tego dziwnego dzieciaka, bo na dwudziestoparoletniego faceta to on nie wyglądał. Uśmiechnąłem się jednak promiennie i położyłem bagaż przy szafie.
- Ale waliii - mruknąłem - Kto tu wcześniej mieszkał? - otworzyłem na oścież okno. Przypadkiem kwiatek zleciał na podłogę i narobił szumu - Przynajmniej doniczka jest plastikowa - sprawdziłem, czy nic nie pękło, po czym postawiłem kwiatek na szafie. Stamtąd nie powinien spaść.
- Hmmm...Zmiotka, zmiotka - zacząłem szukać jakiejś szczotki - Wiesz gdzie jest? - spytałem Tatsuro

- No weź przynieś, przecież to krok do przodu i juz jesteś - powiedziałem zbierając kawałki kwiatka z podłogi - Dlatego nienawidzę tych kwiato-drzewek - westchnąłem - No idź, prosze cię - spojrząłem na niego, przy okazji sięgając ręką pod łóżko. Usiłując się podnieść, zarobiłem barkiem w szafkę i zegarek spadł na poduszkę, przy okazji strącając ją.
- WOw! - zauważyłem album gwiazd, któy lezał pod jego poduszką, kawałek kwiatka położyłem na stole i zacząłem go przeglądać.
- Co jest do cho... - spojrzałem na Tatsuro pytajacym wzrokiem, kiedy na pierwszej stronie zobaczyłem zwłoki jakiegoś faceta - OK. Nie będe pytać - przekręciłem jedną kartkę i zamknąłem album, po czym rzuciłem go na łóżko - Nie widziałem tego - zapewniłem go i odetchnąłem głęboko - No? To pójdziesz po zmiotkę?

Ostatkiem sił wtoczyłem Daia do jego pokoju. Udało mi się nawet dźwignąć go na - sądząc po bałaganie - jego łóżko, zahaczając przy okazji głową chłopaka o nocną szafkę. Szafka zachwiała się tak mocno, że leżąca na niej czaszka spadła i potoczył się po podłodze, a ze środka wypełzła wielka, odrażająca tarantula. Trąciłem potwora nogą, żeby poszedł precz, po czym zająłem się Daiem. Rozciąłem ten idiotyczny worek, zerwałem taśmę z ust i sznury z rąk. Sprawdziłem oddech i puls - wszystko w normie. Nie ruszał się, więc nie było problemów. Tzn. ja nie miałem. Ale on chyba też nie.
Pozostało tylko czekać, aż się obudzi. Może powinienem przy nim zostać? W razie jakby nagle przestał oddychać, albo coś. W końcu nie wiedziałem, co mu zrobił ten walnięty cieć. Mógł mu coś podać. Albo poturbować tak, że uszkodził jakiś narząd wewnętrzny. Nie, lepiej nie zostawiać go samego.
Usiadłem na krześle i podniosłem z ziemi czaszkę. Wytrząsnąłem ze środka trochę wysuszonych owadów, pajęczych kupek i sierści, po czym zacząłem podrzucać ja w rękach, żeby jakoś zabić czas.
Miałem nadzieję, że mój "pacjent" szybko się obudzi i będę mógł wrócić do mojej szafy.

Uchyliłem powoli powieki i zaraz je zamknąłem. Nienawidzę, kiedy światło razi mnie po oczach. Co prawda tutaj było ciemno, bo żaluzje zasłonięte, ale chuj z tym. Mam już taki odruch.
Napierdalał mnie łeb, plus obtarte nadgarstki... ale poza tym nie czułem się jak zombie (a szkoda), więc szybko przypomniałem sobie, co ten cieciowaty Cieć mi zrobił. Pociągnąłem kosmyk włosów i ujrzałem, że z kurewskiej czerwieni są zmienione na czerń.
- Mhhr. Sexy - mruknąłem do siebie. Dopiero po chwili ujrzałem tego cichego niemowę siedzącego obok. Spojrzałem na niego ostrożnie, jakby sam mój wzrok miał go wypłoszyć.
- Yyyy... pomogłeś mi? No to dzięki - pokiwałem głową i zobaczyłem, że dzieciak bawi się czaszką. MOJĄ czaszką. Prawie się coś we mnie zagotowało. Ale jednak się powstrzymałem.
- Podoba Ci się? Autentyczna. Podobno należała do jakiegoś nazisty... Zaraz, a gdzie moja Charlotte La Rosalie? - rozejrzałem się po ziemi, a ujrzawszy pająka siedzącego w kącie zabrałem go na rękę i zacząłem głaskać czarny puszek. Domyśliłem się, że ten cały Tatsurou jest aspołeczny i nie lubi ludzi, więc nie zamierzałem się narzucać. Sam ich nie lubiłem, są męczący, tylko irytują i przeszkadzają.

Uniosłem brew, zerkając za uciekającym chłopakiem. Przewróciłem oczyma i westchnąłem ciężko. Jestem chyba zbyt leniwy, żeby użerać się z fobiastycznymi, irytujacymi dzieciakami. A ten mnie irytował. Bo ja się jednak staram... nie wywoływać w nim odruchów wymiotnych. Nawet się nie ruszałem. Nawet się nie czepiałem, że dotyka moich rzeczy.
- Tylko odłóż czaszkę na miejsce - mruknąłem cicho, bo jednak pajączek nie lubi, jak mu się przestawia domek. Nikt chyba nie lubi.
- No i dzięki za pomoc - dodałem cicho. Czułem dziwny, kłujący ból w kilku miejscach. I miałem dziwne przeczycie,  że będę miał siniaki. Ale trudno. Zagoją się kiedyś.